ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΡΘΩΠΟΜΟΡΦΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ ΤΟΥ ΛΑΥΡΙΟΥ!!!!!
Πέντε μέρες πρίν τα Χριστούγεννα , τα τρία απο αυτά τα τέσσερα υπέροχα σκυλιά , που ζούσαν απο τον Ιούνιο στη παραλία του Λιμανιού Πασά Λαυρίου, εξαφανίστηκαν!!!!!
Η κατάληξή τους είναι φανερή. Οπως αυτή δεκάδων ζώων της Λαυρεωτικής . Θάνατος με φόλα!!! και στη συνέχεια ταχύτατη περισυλλογή και εξαφάνιση των πτωμάτων. ΛΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΠΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΕΞΑΕΡΩΝΟΝΤΑΙ!!!
Στη περιοχή, η οποία , κυρίως, αποτελείται απο εποχιακές (θερινές) κατοικίες, οι μόνιμοι κάτοικοι σήμερα είναι ελάχιστοι. Τα συγκεκριμμένα ζώα, υποδείγματα υπάκουων και ήμερων ζώων,όχι μόνο δεν ενοχλούσαν κανένα, αλλά αντίθετα, αναζητούσαν με πάθος την ανθρώπινη συντροφιά. Είχαν εμβολιαστεί, αποπαρασιτωθεί και εδώ και ήδη κάναμε έντονες προσπάθειες για την υιοθέτησή τους. ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΜΕΝΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΘΕΛΑΝΕ.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται!!! Και το συναίσθημα, και η αγωνία, δεν περιγράφεται.
Πάς κάθε μέρα, μπορεί για μήνες, την ίδια ώρα! Κάποια τα έχεις μεγαλώσει απο κουταβάκια. Τα έχεις φροντίσει, τα έχεις θεραπεύσει, τα έχεις στειρώσει. Είσαι εκεί κάθε μέρα, βρέξει, χιονίσει. Αυτά σε περιμένουν. Πρώτα χαίρονται, χαϊδεύονται και μετά τρώνε. Φεύγεις, τους λές " γειά σας, φρόνιμοι, αύριο πάλι " και αυτά σε κοιτούν μελαγχολικά. Κι εσύ αναρωτιέσαι αν θα τα βρείς εκεί αύριο. Και λές στο εαυτό σου " εδώ θα είναι, ας μην είμαι απαισιόδοξη".
Κι όμως, πάντα έρχεται η μέρα που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ. Και τότε αρχίζει ο εφιάλτης.
Και αρχίζεις και ψάχνεις, πάντα ελπίζοντας. Και ψάχνεις! Μέρες όλόκληρες. Και περιμένεις μήπως και φανούν. Και δεν ξαναφαίνονται φυσικά. ΠΟΤΕ ΠΙΑ.
Πέντε μέρες πρίν τα Χριστούγεννα , τα τρία απο αυτά τα τέσσερα υπέροχα σκυλιά , που ζούσαν απο τον Ιούνιο στη παραλία του Λιμανιού Πασά Λαυρίου, εξαφανίστηκαν!!!!!
Η κατάληξή τους είναι φανερή. Οπως αυτή δεκάδων ζώων της Λαυρεωτικής . Θάνατος με φόλα!!! και στη συνέχεια ταχύτατη περισυλλογή και εξαφάνιση των πτωμάτων. ΛΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΠΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΕΞΑΕΡΩΝΟΝΤΑΙ!!!
Στη περιοχή, η οποία , κυρίως, αποτελείται απο εποχιακές (θερινές) κατοικίες, οι μόνιμοι κάτοικοι σήμερα είναι ελάχιστοι. Τα συγκεκριμμένα ζώα, υποδείγματα υπάκουων και ήμερων ζώων,όχι μόνο δεν ενοχλούσαν κανένα, αλλά αντίθετα, αναζητούσαν με πάθος την ανθρώπινη συντροφιά. Είχαν εμβολιαστεί, αποπαρασιτωθεί και εδώ και ήδη κάναμε έντονες προσπάθειες για την υιοθέτησή τους. ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΜΕΝΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΘΕΛΑΝΕ.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται!!! Και το συναίσθημα, και η αγωνία, δεν περιγράφεται.
Πάς κάθε μέρα, μπορεί για μήνες, την ίδια ώρα! Κάποια τα έχεις μεγαλώσει απο κουταβάκια. Τα έχεις φροντίσει, τα έχεις θεραπεύσει, τα έχεις στειρώσει. Είσαι εκεί κάθε μέρα, βρέξει, χιονίσει. Αυτά σε περιμένουν. Πρώτα χαίρονται, χαϊδεύονται και μετά τρώνε. Φεύγεις, τους λές " γειά σας, φρόνιμοι, αύριο πάλι " και αυτά σε κοιτούν μελαγχολικά. Κι εσύ αναρωτιέσαι αν θα τα βρείς εκεί αύριο. Και λές στο εαυτό σου " εδώ θα είναι, ας μην είμαι απαισιόδοξη".
Κι όμως, πάντα έρχεται η μέρα που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ. Και τότε αρχίζει ο εφιάλτης.
Και αρχίζεις και ψάχνεις, πάντα ελπίζοντας. Και ψάχνεις! Μέρες όλόκληρες. Και περιμένεις μήπως και φανούν. Και δεν ξαναφαίνονται φυσικά. ΠΟΤΕ ΠΙΑ.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ . ΓΙΑΤΙ;
ΓΙΑΤΙ ΣΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ ΟΙ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ, ΟΙ ΥΠΟΨΙΕΣ, ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΜΕΝΗΣ ΠΡΑΞΗΣ. ΑΛΛΙΩΣ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ.
ΖΗΤΗΣΑΜΕ ΕΠΙΣΗΜΑ ΝΑ ΜΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΝ ΟΠΟΤΕ ΤΟ ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΒΡΙΣΚΕΙ ΄Η ΕΙΔΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΑΖΕΨΕΙ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΜΕΝΑ ΖΩΑ. ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΑΝ. ΟΥΤΕ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΟΥΤΕ Ο ΔΗΜΟΣ.